Gül, Ey Saf Çelişki - Vural Bahadır Bayrıl

 Taşta uyuyan bir gül

imgesi. Rüzgâr sürtünür yapraklarına.

Zamanda ansızın bir kayma.

İştahla gerinen uzuvlar
som ışıkta. Tende ağır baş dönmesi.
Varlığın oluşla yer değiştirmesi.
Ney,
seslenir kamışlara:
“Her şey sevgilidir” Kavuş akşamla.
Çöz gövdeni. Kâinatı içinde ara.

Dilin çeperini yoklayan kelimeler;
Zaman,
Gök,
Taş,
Musikî.
Şimdi kâğıttan seyreder beni hepsi.
Parlarken o akıştan satıhta, hilkâtin
nur heykelleri.

İşte, Gök, delta! Akkor tennûreler
Ağıyor ona. Meleklerle aramızdaki
o lâin boşluğa. Ürperiyor havuzda
iri yıldız lekeleri.

Taş çözdü,
maharetle gövdesine nakş edilen imgeyi.
Karıştı yapraklar. Eridi havada. Kim
baksa bundan böyle,
gül ki ezelî
muam mââââââ!

Vural Bahadır Bayrıl